Faruk Nafiz ÇAMLIBEL

— Gurbet ademden kara, hasret ölümden acı. Ne zaman tükenecek bu yollar, arabacı? — Henüz bana “Yolunun sonu budur!” denmedi, Ben ömrümü harcadım, bu yollar tükenmedi. — Atları hızlı sür ki köye pek geç varmasın, Nişanlımın gözleri yollarda kararmasın. — Düştüğüm yollar gibi sonsuzdur benim tasam, Bekliyenim olsa da razıyım …

Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı Bir dakika araba yerinde durakladı. Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar, Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar… Gidiyorum, gurbeti gönlümle duya duya, Ulukışla yolundan Orta Anadolu’ya İlk sevgiye benzeyen ilk acı, ilk ayrılık! Yüreğimin yaktığı ateşle hava ılık, Gök sarı, toprak sarı, çıplak ağaçlar sarı… Arkada …

Kirpiğine sürme çek, Kına yak parmağına: Bu yıl yaşın girecek, Kız, gelinlik çağına. Anlatıyor duruşum, Ben sana vurulmuşum; Ko, düşsün gönül kuşum Saçlarının ağına. Yaş olsam gözden akmam. Göz olsam gayre bakmam, Vatanımsın, bırakmam Ellerin kucağına!

Caddeden sokaklara doğru sesler elendi, Pencereler kapandı, kapılar sürmelendi. Bir kömür dumanıyla tütsülendi akşamlar, Gurbete düşmüşlerin başına çöktü damlar… Son yolcunun gömüldü yolda son adımları, Bekçi sert bir vuruşla kırdı kaldırımları. Mezarda ölü gibi yalnız kaldım odamda: Yanan alnım duvarda, sönen gözlerim camda, Yuvamı çiçekledim, sen bir meleksin diye, Yollarını …

Sıcak bir el değmeden henüz ilk gözyaşına Kundağını serdiler bir musalla taşına Gözlerin bir caminin eşiğinde açıldı Atıldın doğduğun gün hayata tek başına Yanında anan olsa gene ömrün bahardı Sana dar günlerinde açık bir kucak vardı Bağrına “oğlum” diye bastı İsa’yı Meryem Bir babasız yavrudan bir peygamber çıkardı. Sana soylu …